تأثیر یک برنامه تمرین استقامتی ویژه بر کاهش درد و ناتوانی افراد دارای کمردرد تحت حاد

پیشینه و هدف: کمردرد یکی از شایع­ترین علل مراجعه به کلینیک‌های فیزیوتراپی است. هنوز در زمینه ماهیت تمرین­ها و مناسب­ترین روش درمان کمردرد اختلاف نظر هست. هدف از این مطالعه ارزیابی تأثیر یک برنامه تمرین استقامتی ویژه بر اکستنسورهای تنه، درد و ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد تحت حاد می‌باشد. مواد و روش‌ها: 30 نفر بیمار مبتلا به کمردرد تحت ­حاد (19 زن، 11مرد) با دامنه سنی بین 25 تا 45 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند. این عده به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. شدت درد با استفاده از پرسشنامه درد مگ­گیل و ناتوانی با استفاده از پرسشنامه رولند­موریس بدست آمد. همچنین با استفاده از تست سورنسن استقامت عضلات اکستنسور تنه اندازه­گیری شد. بیماران گروه تجربی به مدت شش هفته تحت تمرین درمانی ویژه قرار گرفتند. متغیرها در هر دو گروه قبل از تمرین و نیز در هفته‌های سوم و ششم تمرین اندازه­گیری شدند. نتایج به دست آمده در محیط نرم افزاری SPSS 16  با استفاده از آزمون Repeated Measure (GLM) ،P<0.05)) مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته­ها: نتایج نشان داد که میزان درد پس از 3 هفته تمرین بهبود نیافت. اما، بعد از 6 هفته ورزش درمانی به صورت معناداری (حدود 42%) درد کمر بیماران کاهش یافت. در میزان ناتوانی و استقامت عضلانی افراد مبتلا به کمردرد تحت­حاد، در قبل و بعد از تمرین تفاوت معناداری مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: در بیماران کمردرد تحت حاد انجام شش هفته برنامه تمرینات استقامتی ارائه شده موجب کاهش درد بیماران می‌شود، اما این برنامه تمرین در مورد ناتوانی و استقامت عضلات اثری نداشت. این نتیجه را به دوگونه می‌توان تفسیر نمود. احتمال اول اینکه مدت زمان تمرین کوتاه بوده است. احتمال دوم این است که تمرینات استقامتی برای درمان کمردرد تحت حاد مناسب نیست.